50 Shades of green

Alsof we in the Lion King waren beland, zo mooi is onze reis door het noorden van Uganda geweest!

Vorige week woensdag werden we opgehaald door de allerliefste driver van Uganda, David! (dezelfde man met wie we ook naar Queen Elisabeth en de Sipi Falls zijn geweest) Onze eerste bestemming zou Kitgum zijn, waar David is geboren en waar nog steeds zijn familie woont. We hadden er heel veel zin in om zijn familie te ontmoeten en waren ook heel erg benieuwd in hoeverre het noorden van het zuiden zou verschillen, want we hadden al het een en ander van te voren gehoord.

Onderweg zagen we het landschap al veranderen. Tot aan Gulu reden we nog over geasfalteerde wegen, maar vanaf dan begon de African massage pas echt! Over de rode zandwegen reden we met onze safari-jeep door het hoge savannegras, cool! We zijn nog langs Murchison Falls national park gereden waar we uit moesten kijken dat we geen baboons of andere apen aan zouden rijden. Ramen omhoog en deuren op slot, want dit zijn slimme beesten. Woei, onze safari was echt begonnen! Janna is nog steeds onder de indruk van de dappere Ugandeze die op diezelfde weg met volgeladen fietsen rijden, zo langs de apen..

Kitgum naderend, sloeg het weer om. We kwamen steeds dichter bij de donkere wolken en hoppa, daar was onze douche, of stortbad. David kon zelfs niet verder rijden omdat hij de weg, wat inmiddels een rivier was geworden, niet meer kon zien.

Eerst stoppen we in Kitgum-town om op de markt nog wat groente te halen voor het avondeten. Carmen begroet iedereen enthousiast in de net geleerde lokale taal, schitterend! Dan rijden we nog een stuk door naar de village. Bij de banda’s (de traditionele lemen hutjes met rieten daken) net voorbij Kitgum tussen het hoge gras, werden we letterlijk met open armen en met veel ‘aiaiai’ en andere keelgeluiden, die we echt niet na kunnen doen, ontvangen bij de moeder van David. Hartverwarmend! Bij de community van David zijn nog bijna geen toeristen geweest en dus waren wij een enorme attractie. Het voelde wel heel oprecht allemaal. Super tof om David te zien, als een vis in het water, zo trots! Het was wel heel gek om te bedenken dat David is geboren in een rieten hutje in de middle of nowhere en dat hij daar zijn eerste jaren heeft doorgebracht. Er werden speciaal stoelen voor ons neergezet en dan mochten we genieten van een traditionele dans! We werden ook uitgenodigd om zelf mee te doen, feest! We werden weliswaar gecomplimenteerd om onze danskunsten, maar zo’n soepele heupjes als de dames hier hebben we toch echt niet. Moe van het dansen gaan we rond een kampvuur zitten waar we heerlijk te eten krijgen: rijst, posho, kip, aardappelen en kool, mmmm! Rond het kampvuur worden verhalen verteld als belangrijk onderdeel van de opvoeding; de ouderen vertellen de jongeren belangrijke tradities en ook een soort mondelinge cryptogrammen, die je alleen kunt snappen als je de cultuur en gebruiken van hier kent:

I have 4 women who sleep inside and I’m sleeping outside...

…a box with your hands!

David had al twee banda’s gebouwd voor toeristen waar we in konden overnachten. Natuurlijk pikke-, pikkedonker en met heel veel krekels, ieuw! Goed mijn klamboetentje dus gecheckt voordat ik (Rachèl) de lamp uit deed en mijn ogen dicht. Wat overigens niet echt verschil maakte, zó donker.

De volgende ochtend maken we een tochtje dwars door de bush met de oom van David opzoek naar zijn bee hives. We krijgen dan ook een bordje ongezuiverde, onbewerkte honing mee voor het ontbijt met was en raten er nog in, lekker! Dan spullen pakken en de road trip voortzetten naar Karenga vlakbij Kidepo Valley National park.

David heeft een facebook pagina gemaakt van zijn community, voor de geïnteresseerden: https://www.facebook.com/pages/Kitgum-Homestay-and-Campsite/660140490753506

Bij Buffalo base, een guesthouse van dezelfde eigenaren als het guesthouse waar we in Kampala verblijven, ontmoeten we onze andere reisgenoten voor de safari in Kidepo Valley National Park, Jon, Willem en Pleun.

Dit park is prachtig uitgestrekt en je mag er off-road, whoah! Bij de eerste gamedrive aan het einde van de middag spotten we al zebra’s en een giraffe. Met het donker rijden we terug om onze spullen te halen, want we gaan kamperen!! Ja, in een tentje tussen de wilde dieren. (Degene die Janna een beetje kennen kunnen misschien raden hoeveel kleurtjes ze schijtte..) We rijden nog bijna een kleine krokodil aan die in de plas water ligt waar we met de auto doorheen moeten rijden. Ook zagen we nog in een flits een hyena en een jakhals het hoge gras induiken.

Met marshmallows nog even sterke verhalen verteld bij het kampvuur, met af en toe oplichtende ogen van dieren in de verte, en toen werd het tijd ons tentje in te kruipen. Lig je dan, luisterend naar hyena-gelach in de verte, onee, toch wel heel dichtbij. “Eu, ik moet plassen”. Ghehe, avontuur, maar zonder grote dieren verder ’s ochtends de zon weer op zien komen. Brak van een korte nacht staan we vroeg op voor een tweede gamedrive. Het duurde even voordat we de eerste dieren zagen, te vroeg opgestaan, maar toen we ze eenmaal zagen waren het er ook veel! Hele kuddes giraffen, zebra’s, buffels en verschillende soorten antilopen. En dan in de verte zien we ineens een leeuw op een rots liggen, hakuna matata, snel ernaar toe! Hij kijkt nog nauwelijks naar ons om, zo unimpressed is hij van onze aanwezigheid. Echt de koning van de dieren!

En we gaan door! De weg naar Kotido is wederom schitterend. De mensen (veel donkerder) leven anders hier in het noorden, primitiever; met ossen en een ploeg bewerken ze het land. We zien mannen met doeken over een schouder geslagen, veel herders, ook al kleine jongetjes die de kudde bijeen proberen te houden. Met de hoedjes met veren en oorbellen, snappen we wel waar zwarte piet op lijkt. De mensen hebben ook littekens in het gezicht ter versiering en veel kralen, echt anders dan wat we hebben gezien in het zuiden. Carmen kijkt verontwaardigd als David zomaar z’n lege drinkflesje uit het raam gooit, maar daar blijken de kinderen om te vragen; die kunnen ze gebruiken om dingen in te bewaren. We rijden weer door het hoge gras waarbij de duizenden vlinders wegstuiven en worden ook knettergek van de tseetsee vliegen. Over deze gemeen-stekende kleine horzelachtige vliegjes hadden we wel al gehoord, maar gelukkig nog niet eerder gezien.

Kotido is een klein stadje en met z’n lage huizen en winkeltjes aan de road-side geeft het een beetje een Western gevoel, als zo’n lange straat met saloons.

’s Middags bezoeken we een groot dorp waar mensen in groepjes banda’s per familie bij elkaar wonen. Hier zijn ze duidelijk al meer gewend aan toeristen, en het voelt een beetje als aapjes kijken: wie bekijkt wie. Het dorp loopt uit voor ons, en ze willen allemaal op de foto. Janna wordt haast bedolven onder de kinderen als ze even hurkt om de gemaakte foto te laten zien, haha! De mensen hier hebben zichzelf uitbundig versierd met kralenkettingen, oorbellen en littekens in hun gezicht, indrukwekkend. Dat we zoveel bekijks trekken, voelt wel heel vreemd, en na een tijdje is het wel mooi geweest.’s Avonds slapen we weer in hele luxe banda’s, en ’s ochtends hebben we een bassin douche in de opkomende zon. Na drie dagen stoffige wegen (alles heeft zo’n beetje Rachèls haarkleur aangenomen), is deze lauwwarme douche zeer welkom. We rijden weer door naar Gulu, waar we ook weer een community project bezoeken, maar dit is minder af dan ons was verteld, en nog niet klaar voor gasten, dus zoeken we in Gulu een hotel en daar stellen we hoge eisen aan: we willen een warme douche, haha! Zeker na een flinke stortbui is die meer dan welkom.

Zondag vertrekken we dan terug naar Kampala en met z’n allen in de auto en de bagage op het dak, goeie muziek erbij, is het echt een toffe afsluiting van de roadtrip.

Rachèl gaat ’s avonds nog mee naar een schitterend luxe Italiaans restaurant, waar ze Brownies hebben waar de gesmolten chocolade uitstroomt als je hem opensijdt.. Omnomnom. Janna mist dit toetje en brengt een avondje op de wc door. Pas voor het eerst na 8 weken Afrika, mij hoor je niet mopperen.

Deze laatste week in het ziekenhuis sluiten we alles rustig af, Ugandees chill. Rachèl loopt nog mee op de kinderafdeling, we zien nog een keizersnede, en Janna is nog meegeweest op outreach voor Safe Male Circumcision in het kader van HIV preventie. Een bijzondere ervaring: er wordt weliswaar lokaal verdoofd, maar de procedures gaan aan de lopende band achter elkaar door, en dus wordt er niet lang genoeg gewacht om die verdoving écht in te laten werken. Maar de jongens, hoe klein ook (10 jaar), ondergaan de ingreep like a man, we zien enkel aan hun wiebelende tenen dat het nog pijn doet. Djeesus, wat een bikkels.

Helaas moeten we nu echt bij alles wat we nog doen ‘voor de laatste keer’ bij zetten L. Vanavond gaan we voor de laatste keer genieten van het gospelzingen van de studentnurses. Zondag voor de laatste keer naar de kerk. Maandag zal de laatste dag zijn in het ziekenhuis en zullen we afscheid moeten nemen, en dan maken we voor de laatste keer de reis vanaf Villa Maria naar Kampala, waar we onze laatste paar dagen zullen zijn voordat we terugvliegen naar huis.

Tot heel snel weer!

Liefs