Endorfisch mooi!
5 mei 2015 - Sipi Falls, Oeganda
Vroeg in de ochtend vertrekken we zondag naar de Sipi falls in het oosten van Uganda. Onderweg wordt duidelijk hoe anders de mensen hier leven; kleine hutjes langs de kant van de weg, waslijnen, hardwerkend op het platteland. Na een rit van ongeveer 5 uur komen we aan bij het hooggebergte Mount Elgon. Terwijl we de berg van de Sipi falls oprijden, worden we hoe langer hoe stiller. Overweldigd door de natuur en de primitieve leefomstandigheden.
Bij het hotel Noah's Ark aangekomen merken we pas goed dat we in het regenseizoen zitten. Wat een stortbuien kennen ze hier, alsof de kraan open staat. Nadat het weer wat opgeklaard was, hebben we de knoop uiteindelijk doorgehakt om die middag nog een stukje te hiken naar één van de drie Sipi falls, de grootste van 100 meter. Wat een avontuur blijkt dat te worden! Eerst doen we wat lacherig om de wandelstok die we meekrijgen, hoe toeristisch, maar als we de natgeregende glibberige rots- en modderpaadjes op de steile vallei helling opgaan blijkt die stok verrekte nodig te zijn. We maken handig gebruik van de jongetjes die mee zijn gekomen en overal onze handen en armen vastpakken ter ondersteuning. Opgegroeid in deze vallei lopen ze deze paden elke dag (op teenslippers!) en zijn ze net zo handig erin geworden als berggeitjes. Het uitzicht over de vallei is schitterend!
De volgende dag zijn we klaar voor de hike naar de eerste waterval van 85 meter en tweede waterval van 65 meter. Er zou weer behoorlijk wat geklimd worden. Al snel haalden we de wolken in. Boven op de berg waren de verte-uitzichten adembenemend. De prachtige natuur en de watervallen waar we zo dichtbij waren dat we niet meer hoefden te douchen deden hier echter geenszins voor onder. Overal waar we kinderen tegenkwamen werden we toegelachen en werd er gezwaaid. Ze oogde ook angstig wanneer we foto's van ze wilde maken, toen we vroegen waarom dat zo was, kregen we te horen dat ze elkaar hier de verhalen vertellen dat muzungu's de foto's verkopen en je op komen eten.
Toen we weer veilig terug waren in ons basiskamp, en na een kort dutje, begon de koffietour. De koffiebonen groeien per 2 in zoete vruchten aan de koffiebomen. Als de vruchten rood zijn zijn ze rijp genoeg om te plukken. De koffiebomen zijn ook favoriet bij de kameleon, die we in eerste instantie niet zagen zitten, maar nadat we hem opgemerkt hadden als fotomodel moest dienen. De vochtige koffiebonen uit de vruchten worden vervolgens in de zon gedroogd voor 5 dagen (of langer, afhankelijk van het weer). Met deze gedroogde koffiebonen hebben we zelf van begin tot eind onze eigen koffie gemaakt. Eerst bonen pellen door er met een soort honkbalknuppel in een pot te stampen. Vervolgens werden de vrouwen aan het werk gezet om de gepelde velletjes te scheiden van de bonen door te blazen en de schaal heen en weer te bewegen. Rachel kreeg het voor elkaar om de helft van de bonen te verliezen... Met een pannetje op hete kolen en al goed roerend werden de bonen geroosterd tot ze mooie bruine kleur kregen die we kennen van koffiebonen. Met dezelfde honkbalknuppel hebben we de bonen gemalen tot de heerlijk ruikende koffiepoeder, heet water toegevoegd en genoten van de smaak. Tijdens de koffie vertelde onze gids dat ze hier in Uganda helemaal niet zo van koffie houden, op school eten ze wel eens koffiebonen om niet in slaap te vallen.
Voor het avondeten zijn we naar de top van een berg gereden om van het uitzicht te genieten en de afrikaanse zonsondergang te zien. Man, wat is Uganda mooi!
Omdat Max en Rachel vandaag 2,5 jaar hebben, hebben we een poging gedaan uiteten te gaan in de stad. Hier in Afrika krijg je wel een kaart voor je, maar moet je er zeker niet vanuit gaan dat ze het allemaal hebben, dus bij navraag over wat ze konden klaarmaken hebben we heerlijke rolexen (chapatti met omelet) en fried chicken op.
Vandaag terug naar Kampala om morgen compleet de andere kant op naar Queen Elisabeth National Parc te gaan. We hebben een erg toffe driver met een bijzonder verhaal en hij is born en raised in Uganda, dus genoeg interessante gespreksstof voor onderweg (niet dat daar uberhaupt gebrek aan was, het is gezellig).
Lieve groetjes!
Bij het hotel Noah's Ark aangekomen merken we pas goed dat we in het regenseizoen zitten. Wat een stortbuien kennen ze hier, alsof de kraan open staat. Nadat het weer wat opgeklaard was, hebben we de knoop uiteindelijk doorgehakt om die middag nog een stukje te hiken naar één van de drie Sipi falls, de grootste van 100 meter. Wat een avontuur blijkt dat te worden! Eerst doen we wat lacherig om de wandelstok die we meekrijgen, hoe toeristisch, maar als we de natgeregende glibberige rots- en modderpaadjes op de steile vallei helling opgaan blijkt die stok verrekte nodig te zijn. We maken handig gebruik van de jongetjes die mee zijn gekomen en overal onze handen en armen vastpakken ter ondersteuning. Opgegroeid in deze vallei lopen ze deze paden elke dag (op teenslippers!) en zijn ze net zo handig erin geworden als berggeitjes. Het uitzicht over de vallei is schitterend!
De volgende dag zijn we klaar voor de hike naar de eerste waterval van 85 meter en tweede waterval van 65 meter. Er zou weer behoorlijk wat geklimd worden. Al snel haalden we de wolken in. Boven op de berg waren de verte-uitzichten adembenemend. De prachtige natuur en de watervallen waar we zo dichtbij waren dat we niet meer hoefden te douchen deden hier echter geenszins voor onder. Overal waar we kinderen tegenkwamen werden we toegelachen en werd er gezwaaid. Ze oogde ook angstig wanneer we foto's van ze wilde maken, toen we vroegen waarom dat zo was, kregen we te horen dat ze elkaar hier de verhalen vertellen dat muzungu's de foto's verkopen en je op komen eten.
Toen we weer veilig terug waren in ons basiskamp, en na een kort dutje, begon de koffietour. De koffiebonen groeien per 2 in zoete vruchten aan de koffiebomen. Als de vruchten rood zijn zijn ze rijp genoeg om te plukken. De koffiebomen zijn ook favoriet bij de kameleon, die we in eerste instantie niet zagen zitten, maar nadat we hem opgemerkt hadden als fotomodel moest dienen. De vochtige koffiebonen uit de vruchten worden vervolgens in de zon gedroogd voor 5 dagen (of langer, afhankelijk van het weer). Met deze gedroogde koffiebonen hebben we zelf van begin tot eind onze eigen koffie gemaakt. Eerst bonen pellen door er met een soort honkbalknuppel in een pot te stampen. Vervolgens werden de vrouwen aan het werk gezet om de gepelde velletjes te scheiden van de bonen door te blazen en de schaal heen en weer te bewegen. Rachel kreeg het voor elkaar om de helft van de bonen te verliezen... Met een pannetje op hete kolen en al goed roerend werden de bonen geroosterd tot ze mooie bruine kleur kregen die we kennen van koffiebonen. Met dezelfde honkbalknuppel hebben we de bonen gemalen tot de heerlijk ruikende koffiepoeder, heet water toegevoegd en genoten van de smaak. Tijdens de koffie vertelde onze gids dat ze hier in Uganda helemaal niet zo van koffie houden, op school eten ze wel eens koffiebonen om niet in slaap te vallen.
Voor het avondeten zijn we naar de top van een berg gereden om van het uitzicht te genieten en de afrikaanse zonsondergang te zien. Man, wat is Uganda mooi!
Omdat Max en Rachel vandaag 2,5 jaar hebben, hebben we een poging gedaan uiteten te gaan in de stad. Hier in Afrika krijg je wel een kaart voor je, maar moet je er zeker niet vanuit gaan dat ze het allemaal hebben, dus bij navraag over wat ze konden klaarmaken hebben we heerlijke rolexen (chapatti met omelet) en fried chicken op.
Vandaag terug naar Kampala om morgen compleet de andere kant op naar Queen Elisabeth National Parc te gaan. We hebben een erg toffe driver met een bijzonder verhaal en hij is born en raised in Uganda, dus genoeg interessante gespreksstof voor onderweg (niet dat daar uberhaupt gebrek aan was, het is gezellig).
Lieve groetjes!
Tussen alle regels door is het invoelbaar dat jullie erg geïnteresseerd zijn in allle mensen die jullie ontmoeten. Blijf met en van elkaar genieten en of course van moeder aarde!