Als ‘n spons vol indrukken.

En weer zijn er in no-time alweer 3 weken voorbij en mogen we beginnen met aftellen... En dat voelt gigantisch dubbel.

In ons vorige blog zijn we ons weekend vergeten te beschrijven waarin we zijn gaan raften in Jinja op de Nijl. Ja, echt, de Nijl! Die wij vooralsnog vooral kenden als de Nijl van de oude Egyptenaren in de boekjes van de basisschool. Haha! Gelukkig maar dat we een weekendje weg hadden gepland, want die vrijdag hebben we ineens geen gas meer en geen stromend water. Mevr. Foska regelt dit weekend alle reparaties en vervangingen. We vertrekken op de boda en een uurtje wachten op vertrek van de bus naar Kampala. In de bus ontdekken we hoe grasshoppers (sprinkhanen) proeven op aandringen van de mensen in de bus. Hilariteit alom natuurlijk als de muzungu’s deze lokale specialiteit gaan proeven. Ze zijn lekker: een beetje zoals gefrituurde garnaaltjes.

De volgende ochtend vertrekken we om 6 uur naar Jinja. Ontbijt met rolex in Jinja en dan goed insmeren, helmen en vesten passen en in een soort veewagen met bankjes rijden we dan naar de opstapplaats. Eerst op het kalme water commando’s oefenen. Onze gids is lastig te verstaan en we beginnen best wat zenuwen te krijgen. Dan starten. De eerste rapid komen we eerst vast te zitten op een rots en bij de tweede slaan we gelijk over de kop. Hoppa, gelijk een grote hap water binnen. De rapid was gaaf, maar dit kost wel bakken energie, zo soppen! Gelukkig zijn er ook lange stukken stil water waar we lekker peddelen en genieten van wederom de overweldigend mooie natuur. Tussendoor heerlijk zwemmen, in de badwater warme Nijl. Zwemmen in de nijl, hoe bizar! De rapids die volgen zijn schuimend wit, en lekker wild en we flippen nog ’n paar keer. Met druipende haren, ‘t koude Nile’s Special biertje en de bananenchips voelt het na afloop echt als een zwemfeestje, tof.

Rachèl herkent trouwens een van de jongens in de safety kajaks heel scherp als het koppie van het hoofd met dreadlocks dat in de collectebus van Harry Potter hangt. ’t Is Googlen waard, heel treffend.

We realiseren ons nu met schrijven dat er alweer drie weken in het ziekenhuis voorbij zijn, wederom vol met indrukken. We hebben samen één week op de mannen- en vrouwenafdeling gestaan, en dan gaat Rachèl vast voor twee weken naar de kinder, en volgt Janna een week later. De kinderafdeling wordt gerund door Dr. Moses, onze begeleider. Dit is een statige man op leeftijd, wiens visite-routine zich als een soort dans voordoet. Deze grote man met witte jas krijgt door een van de student nurses het dossier aangereikt. Maakt een praatje met het kind en de mama, buigt zich dan voorover om de longetjes te beluisteren, krabbelt wat in het dossier en spreekt de patient nog wat toe, waarna hij zich langzaam omdraait om naar het volgende bed te lopen, waarbij hij zijn rechterhand uitsteekt en een andere student nurse er wat sterilium in knijpt. En zo herhaalt dit dansje zich tot alle patienten gezien zijn. Schitterend. Naast een mooie routine heeft deze man ook goede leerpunten bij iedere casus, en is het een waar genot met deze dokter de ronde te lopen.

Op de kinderafdeling veel jonge kinderen met malaria, vaak ondervoed, en ze lijken elkaar allemaal aan te steken met luchtweginfecties.

Op een van de privekamertjes ligt al een aantal weken een 4-jarig meisje. Ze heeft drie dagen met een ongediagnostiseerde klaplong op de afdeling gelegen. Dit is zeer uitzonderlijk, en ’n wonder dat ze nog leeft, een klaplong is echt een medisch spoedgeval. Het meisje kreeg uiteindelijk een drain, maar bij controle met een röntgenfoto ligt die helemaal opgekruld in de thorax, waardoor de long geen ruimte heeft om terug uit te klappen. Lang verhaal kort: ze ligt lang opgenomen, met veel ingrepen en weinig pijnmedicatie. Rachèl, die haar al die tijd gevolgd heeft, geeft haar op de dag dat ze eindelijk naar huis mag, een aap-knuffel. Haar stralende lach en oplichtende oogjes waren goud waard. Ook al begreep ik haar taal niet, dit was zonder woorden duidelijk, mooi. Moest gelijk met zuster, én patient, én knuffel op de foto.

Naast de visites op de afdelingen hebben we veel operaties bijgewoond, en best een aantal ervan geassisteerd. Mee aan tafel, neus erbovenop. Dat was in sommige gevallen best spannend. Een 23-jarige jongen, die in 2013 al eens een grote buik-OK heeft gehad, maar waarvan niet bekend is waarom (en ook niet meer te achterhalen..), heeft nu weer een obstructie in zijn buik, en moet opnieuw met spoed geopereerd worden. Zo zonder de voorgeschiedenis duidelijk te hebben, en geen beeldvorming of verdere diagnostiek, is het toch bijzonder zo de buik van boven tot onder te openen. De chirurg zegt meteen: “ik ruik ’t al, dode darm”. Een groot deel van zijn dunne darm is door een litteken-bandje van bloed afgeklemd, en nu zo lang zonder zuurstof geweest dat het onherstelbaar is afgestorven, het moet eruit. De operatie duurt lang, maar verloopt zonder verdere complicaties. Janna die mee heeft geassisteerd, heeft deze patiënt opgevolgd, en hij doet het boven verwachting goed. Gelukkig!

Verder hebben we veel keizersnedes en ook enkele vaginale bevallingen bijgewoond. Van commentaar en uitleg voorzien door drie Nederlandse verloskundige-studenten uit Amsterdam. Heel toffe meiden, en heel leuk om met hun uitleg deze bevallingen te zien. Één van de eerste keizersnedes die we zien, blijkt meteen een hele bijzondere. De jonge moeder heeft een erg kleine buik, met een gekke vorm, en de chirurg vermoed ofwel een kleine baby, ofwel erg weinig vruchtwater. Op de operatietafel, zien we eerst één voetje. Dan een tweede. Als we goed kijken zien we dat het twee linkervoetjes zijn. Oi, denken we, zou dit kindje misschien afwijkingen hebben? Dan plots komt er nog een derde voetje tevoorschijn. Onee, drie benen. En dan ineens: het is een tweeling! Totaal onverwacht, dus er moet snel nog een tweede student steriele kleding aan om ook de tweede baby op te vangen. Na een spannende start zijn ze beide aan het huilen, ze doen ‘t! We brengen de babies naar de maternity-afdeling waar een stralende oma ze in ontvangst neemt. De spanning van zo even is omgeslagen naar euforie.

Helaas heeft dit verhaal een iets minder mooie wending; de jongetjes hebben in de dagen na geboorte beiden een continue te lage lichaamstemperatuur. Één van de jongetjes overlijdt. Zijn broertje krijgt daarna extra aandacht met warm houden, medicatie en heel frequente voeding. Hopelijk gaat ‘ie te met die extra aandacht redden.

Vandaag hebben we wel 5 kinderen geboren zien worden, waarvan Rachèl er twee heeft ‘gevangen’, en Janna het handje van de moeder heeft vastgehouden. We voelen ons bijna net zelf moeder geworden, wat een voldaan gevoel, haha! Janna heeft zo weer genoeg kinder-exposure gehad voor de rest van de week, Rachèl’s dag kan niet meer stuk, en zelfs de koude douche heeft haar glimlach niet van haar gezicht kunnen wassen.

Goed nieuws, voor onze trouwe lezers: het jongetje dat urine uit zijn naveltje lekt, omdat er ergens een verstopping zit, dat we eerder beschreven, is inmiddels met zijn ouders naar Kampala kunnen reizen. Fijn! Het vermoeden is dat er kleine klepjes in de plasbuis zitten waardoor de urine er niet door kan stromen. Hij is nu aan het aansterken, tot hij een operatie kan ondergaan. Deed me erg goed dat te horen, duim voor ‘m.

Naast alle interessante casuistiek, vinden we ook steeds meer onze plek in het ziekenhuis. En sinds we ons bij de donderdag-avond-gospel-avond (wooow, zo cool) hebben voorgesteld, worden we ook met naam aangesproken. (Rachèl is een nogal populaire bijbelnaam, dus haar introductie werd met veel gospel-gejoel ontvangen).

Ook leren we een aantal locals beter kennen. Onze vaste taxi-driver heeft ons laatst meegenomen naar een pub tegenover een “pork-joint” (van zo’n ding komt zeker nog een foto), waar we met onze handen heerlijk varkensvlees in groenten-jus met matooke hebben gegeten. Goeie gesprekken, foute muziek en mannen naast onze tafel die al schuddend met hun kont begonnen dansen, maakten de avond compleet. Haha!

Gister zijn we bij een ‘collega’ uit het ziekenhuis thuis uitgenodigd voor een dinertje. Daarvoor hebben we op de markt verse kip gehaald. Levend, wel te verstaan.Op ’t stoepje voor z’n deur is die uiteindelijk klaargemaakt. Zo’n verse kip hadden we allebei nog niet eerder gehad, hij fladderde de volgende ochtend nog na in onze maag.. Was bijzonder om deze jonge man zo beter te leren kennen, en zijn levensverhaal en omzwervingen tot zijn baan nu in het Villa Maria ziekenhuis te horen. Hele toffe avond.

Al met al hebben we het hier goed! En beseffen we ons zeker ook hoe goed we het thuis in Nederland hebben. De indrukken van de afgelopen weken nemen we als een spons in ons op, en we zien er zeker ook weer naar uit thuis die spons weer leeg te knijpen. Langs de andere kant zouden we ook nog best een paar weken langer willen blijven, Uganda blijft ons langs alle kanten verbazen.

Komende week gaan we een rondreis maken door het Noorden van Uganda, met de driver van de vorige safari die we gemaakt hebben. Heel veel zin in om dit stuk van Uganda, wat toch echt weer anders schijnt te zijn, te gaan zien.

Liefs!